Even in het kort mijn verhaal:
Ik ben een man van 48 jaar, getrouwd en 3 dochters.
Ten gevolge van een val kwam ik in het ziekenhuis. Twee operaties kort achter elkaar aan mijn schouder waren het gevolg. Ik had een zogenaamde pianotoets. Een stukje van mijn sleutelbeen is verwijderd.
Omdat de eerste operatie niet geheel goed was verlopen was een2e operatie noodzakelijk. Omdat ik nogal een fervente sporter was, betekende dit even voor mij een verplichte rustperiode van enkele maanden. Naarmate de tijd verliep kreeg ik meer en meer last van mijn benen en dan met name mijn rechterbeen. Op een gegeven moment kon ik nog géén 5 minuten achtereen lopen. Iedere keer moest ik stoppen onderweg en even door mijn knieën gaan, en daarna kon ik weer voor even voor een paar minuten door. Kortom uitstraling naar mijn benen.
Met deze klachten ben ik naar de huisarts gegaan. Eerst de gebruikelijke dingen zoals medicatie (ontstekingsremmers). Deze hielpen uiteraard niet, dus hup naar de fysiotherapeut. Ook dit hielp niet dus eindelijk werd er een röntgenfoto gemaakt. Conclusie: een Lumbale Lysthesis met afglijding niveau L5-S1. Naar de specialist doorgestuurd en er moest een MRI worden gemaakt en tevens kon ik voor een aantal weken in een gipscorset met één pijp. Erg vervelende periode was dat. De afspraak voor de MRI duurde 5 weken en daarna duurde het nog eens 4 weken voordat ik op controle kon komen bij de specialist. Eén dag voordat ik de afspraak had, werd de afspraak afgezegd omdat de specialist verhinderd was. Vervolgens werden de klachten en de pijn steeds erger. De vervolgafspraak was weer 4 weken later en ja hoor, er plofte weer een brief in de bus, en de afspraak werd weer afgezegd. Ik was het helemaal zat en via mijn werkgever en tevens zorgverzekeraar, ben ik de MRI en de uitslag op gaan halen in het ziekenhuis, en ben naar de specialist vertrokken in België die mijn schouder ook met succes had geopereerd.
Hij beoordeelde de MRI en binnen 2 weken was ik geopereerd. De operatie duurde 6 uur een spondylodese op niveau L5-S1. Tevens hebben ze mijn zenuwen moeten ontrafelen omdat dat een warboel schijnt geweest te zijn. Na een langdurige periode van revalidatie en slikken van tramadol, spierverslappers en ontstekingsremmers bleven er problemen ontstaan. Ik bleek een zogenaamde klapvoet aan de operatie te hebben overgehouden. Dit is waarschijnlijk ontstaan door een beschadiging aan de zenuwen, maar dat werd uiteraard niet zo gezegd. Vaak zijn er EMG onderzoeken verricht, CT scan’s, botscan’s e.d.. maar daar kwamen geen nieuwe feiten naar voren. Omdat men bij de 1e operatie twijfelde om ook de niveau L4 vast te zetten, heeft men in 2009 besloten om dat maar te doen. Kortom wederom een spondylodese op niveau L4-L5.
Na revalidatie bleef ik enorme pijnklachten houden en uitval in mijn benen. Bovendien had ik ook nekklachten. Steeds ben ik op arbeids therapeutische basis blijven werken. Ik had een administratieve bureaubaan wat ook niet bijdroeg aan herstel. De specialist in België liet wederom EMG onderzoeken uitvoeren waaruit bleek dat mijn rechterbeen sterk achteruit aan het gaan was. Hij liet een Mylo CT scan en een botscan uitvoeren. Daar waren wel wat dingen op te zien maar niet van dien aard dat er iets aan gedaan moest worden. Goed, ik ben een tijdje aan het revalideren gegaan met in die periode (en nu nog steeds) de nodige medicatie tot mij te nemen, en op een gegeven moment ging het echt niet meer. I.o.m. de Arbo arts, heb ik een second opinion aangevraagd bij zowel Best Doctors en bij het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. De medicatie bestond uit 2x 30 mg Oxycontin en 2x daags 150 mg Lyrica.
Conclusie van de artsen waren identiek. Is niets aan te doen behoudens pijnbestrijding. Ze noemde het het Failed back Surgery Syndrome (FBSS). Toen heb ik een heel traject moeten doorlopen om in aanmerking te komen voor een neurostimulator. Langs het Revalidatiecentrum, psycholoog, eerst zenuwblokkades en uiteindelijk toen alles niet hielp, werd het traject voor een neurostimulator ingezet.
Ik kwam terecht bij Dr. Van Driel en de verpleegkundige op het gebied van Pijnbestrijding de heer Houben. Zij hebben mij perfect door het hele traject geleid, maar helaas werkte de reguliere manier van het aanbrengen van de leads niet of onvoldoende bij mij. Eerst is er 1 lead aangebracht.. mislukte en daarna 2 leads en ook hier kreeg ik onvoldoende stimulaties door. Ondanks deze klap in mijn gezicht bleven de heren van Driel en Houben positief. Ik had 3 operaties in 3 weken achter de rug, en ze gaven mij de laatste mogelijkheid aan om de leads, chirurgisch aan te laten brengen. Echter dit kon alleen in Enschede bij dr. Lenders, een van de weinige neurochirurgen die deze operaties uitvoert. Het enige nadeel was de afstand. Met de auto ben je al gauw 2,5 uur kwijt als je geen files tegenkomt. Met de trein was het 3 uurtjes. Maar goed voor vermindering van je pijn heb je veel over, dan maakt de afstand niets uit.
Er werd door de heren van Driel en Houben een afspraak met dr. M.W.P.M. Lenders gemaakt in februari j.l. Ik moest eerst nog een MRI laten maken van heel mijn rug. Tijdens de afspraak bij dr. Lenders, wat overigens een heel vriendelijke man is, werd mij verteld dat het mogelijk was om de chirurgische lead te implanteren, maar dat op de MRI ook te zien was dat ik een nekhernia had. Dat kon wel kloppen, want ik voelde ook vaak tintelingen in mijn schouders en armen tot in de handen toe. Vaak moest ik oppassen dat ik niet e.e.a. uit mijn handen liet vallen.
Maar goed we besloten om eerst de chirurgische lead maar eens te plaatsen. Dit is al vrij snel gebeurd namelijk op 7 maart jl. Er werd direct overgegaan tot definitieve plaatsing dus zonder proefperiode.
Er is een tripool lead geïmplanteerd met 16 elektroden. Op zich is de operatie reuze meegevallen. Ik werd echt op mijn gemak gesteld, en ook de verpleging van B4 heeft prima verzorging geleverd. Ik was wel gespannen maar zodra ik de operatiekamer opkwam, was de gespannenheid verdwenen. Wat heel verrassend was, was het feit dat ook Emiel Houben van de pijnpoli uit Oosterhout er bij was. Ik moet zeggen het hele team heeft mij bij de voorbereiding gerust gesteld. Terug op de kamer kwam Cindy, de nurse practical, nog even kijken. Echt topzorg. De volgende dag werden de instellingen van de stimulator geïnstalleerd. Wat een ervaring zeg, ik voelde de prikkelingen en de pijn werd een beetje verdreven. De instellingen zijn gedurende de opname van 12 dagen een aantal keren bijgesteld omdat de tripool lead nogal lichaamsgevoelig zijn. Iedere dag kwam dr. M.W.P.M. Lenders en/of Cindy wel weer even langs om te informeren van hoe of wat. Na 12 dagen opname mocht ik naar huis. Nu ik thuis bij aan het komen ben, merk ik wel dat het geïnstalleerde programma bijgesteld moet worden. Je beweegt nu meer waardoor de instellingen aangepast moeten worden.
Kortom, ik ben héél tevreden over zorg in het MST in Enschede in het algemeen en in het bijzonder dr. Lenders, Cindy en de verpleging van de afdeling. Ik kan niets anders dan herhalen dat het Topzorg is die door jullie is geleverd. Uiteindelijk ben ik toch blij en ik ervaar dat de pijn met minimaal 40% verminderd is. Ik heb nog een weg te gaan voor wat betreft mijn hernia, maar die zou ik het MST zo toevertrouwen. Bovendien ben ik ook een beetje FC Twente supporter geworden.
Al blijft NAC Breda natuurlijk de belangrijkste club voor mij.
